Różnice religijne: jak ważne?

seat

Ok, nawet jeśli jest to hipokryzją, to jednak przy tym zostanę.
Wychodzę z założenia, że jeśli Bóg będzie mnie kiedyś w jakiś tam sposób rozliczał z mojego życia, to przede wszystkim z tego jakim byłam człowiekiem, a nie z tego czy przestrzegałam mnóstwa durnych przepisów kościoła, bo wiele z nich (w każdym razie w takiej, a nie innej interpretacji) wprowadziły władze kościoła. Biblia o nich nie mówi, albo czyni to na tyle nieprecyzyjnie, że stanowisko kościoła jest stanowiskiem przezeń przyjętym, a nie wynikającym wprost z kart Pisma Św.

Erika

Akurat katolicki ślub, nawet mieszany, nie dotyczy większości osób z tego forum. Wink

Niejednokrotnie brałam tutaj udział w dyskusjach religijnych, niesamowicie denerwują mnie homo hipokryci mieniący się katolikami, bo to jest dopiero hipokryzja przez duże "H". Natomiast nie ma chyba religii której nakazy dałoby się wypełniać w 100% dlatego religie się zmieniają, liberalizują.
Dla mnie to trudny temat, ostatnio często o nim myślę, bo moja dziewczyna na pewno by takiego ślubu chciała choć tego nie mówi. Na szczęście nie jest z Kościoła p. SN, bo tego, jak wiecie, nie trawię.

wendigo

Czarny

Ciekawe zagadnienie. Jestem bezreligijny, wychowalem sie w bezreligijnym domu, nieobchodzacym swiat zadnej religii, imienin (ciekawe, czy ktorykolwiek katolik zdaje sobie sprawe, ze to jest tak naprawde swieto swietego patrona danego imienia?) a "mikolajki" byly symboliczne, bo od poczatku bylo wiadomo, ze kupujemy sobie nawzajem prezenty i sie obdarowujemy, a nie, ze przynosi je czerwony tluscioch z reklamy Coca-Coli. W czym rzecz? Zawsze patrzylem ze zdziwieniem na swiateczne zwyczaje kolegow (raz nawet doprowadzilem do placzu dzieciaki w przedszkolu - powiedzialem, ze Mikolaj, to rodzice a listow slanych do Finlandii, w wiekszosci, nikt nie czyta) i obserwowalem je z taka troche etnograficzna ciekawoscia, ale nigdy nie widzialem w nich sensu i tu zaczyna sie problem, bo mysle, ze gdyby moj partner chcial obchodzic te wszystkie swieta choinkowe, jajeczne, grobbingowe itd., to pewnie by mnie to meczylo. Jestem przyzwyczajony do tego, ze dni ustawowo wolne wykorzystuje do odpoczynku a nie do nameczenia sie, aby pozniej przysypiac przy stole pelnym potraw, ktore sie zmarnuja. No, po prostu nie wynioslem z domu sentymentu wobec "magii swiat". Zreszta z katolikiem, chocby i deklaratywnym, raczej bym nie mogl byc. Po prostu nie przepadam za ludzmi, ktorzy - jako katolicy - podpisuja sie pod idea, ktora glosi nakaz czystosci dla homoseksualistow a jednoczesnie szukaja homoseksualnej samorealizacji w pelnym wymiarze. Mysle wiec, ze najlepiej dogadalbym sie z kims wierzacym po swojemu, byleby to bylo cos przemyslanego a nie slynne: "przeciez musi istniec cos jeszcze" albo bezwyznaniowym.
Raz probowalem byc w zwiazku z osoba religijna, noachida przygotowujacym sie do konwersji, i byl to generalnie hardcore. Jakkolwiek zalezalo mi na osobie, to klotnie o jedzenie (niejedzenie wieprzowiny i cale mnostwo innych nakazow zywieniowych), niepracowanie w okreslony dzien (wlacznie z np. nieswieceniem swiatla) sprawily, ze to sie nie udalo. Choc nie powiem, wiele sie ciekawego dowiedzialem.

Nathan

Mówimy o religii, ale tak naprawdę wiara partnera w pewne rzeczy świadczy o jego poziomie rozwoju, jego poziomie intelektualnym, wiedzy, kulturze i wielu innych cechach. Dlatego to tak istotne. Bardzo istotne.
Ktoś, kto wierzy w tłuste hurysy, niepokalane poczęcie czy magiczną wodę święconą jest dla mnie… no…zaraz obrzucacie mnie zgniłymi jajkami, ale – po prostu głupi i posiada spore luki w wiedzy. Nie potrafiłbym być z głupim facetem, nawet jeśli nadrabiałby w innych aspektach.

Wolę, żeby mój partner miał „wyimaginowanego przyjaciela” niż „wyimaginowaną bozię”, do której klepie zdrowaśki, żeby mu się lepiej układało. A to, że niby tylu ludzi "wierzy”, ano, kiedyś wierzono, że ziemia jest płaska i diabli (lol) wzięli wiarę w takie bzdety.

Gość

Erika

Czarny