Nagła zmiana - jak sobie radzić?

Erika

Siostra mojej dziewczyny jest w ciąży (8 miesiąc) i właśnie wróciła z UK, bo uznała, że matka pomoże jej odchować dziecko tak do 3 lat i wróci tam z powrotem. Powstał problem, bo teraz 1 z 2 pokoi, które mają w swoim mieszkaniu, będzie zajmowała ona z dzieckiem, drugi będzie zajmowała jej matka i moja dziewczyna nie bardzo będzie miała się gdzie podziać (wcześniej dzieliła pokój z siostrą). Zagadnęłam ją dzisiaj o to i usłyszałam radosne: "jak to gdzie się podzieję? U Ciebie!" Zrobiło mi się słabo. Próbowałam udać brak reakcji. Później rozmawiałam z matką i okazało się, że ona wiedziała o tym od dawna i nawet knuły z teściową jak to będzie a mnie nie powiedziały, bo stwierdziły, że się zdenerwuję, jesli się dowiem zbyt szybko. Jakieś pomysły? Jak sobie poradzić z tym? Przyzwyczaić się? Zrobić awanturę? Uciec gdzie pieprz rośnie? ;-(

Nathan

Awanturę. Ostrą. Cool

Erika

Jakby mi powiedziały tak z pół roku wcześniej, to bym się zdążyła przyzwyczaić. Nienawidzę niespodzianek.

DJ

Chciałabym mieć takie problemy. Chociaż nienawidzę zmian. Być może jestem zbyt spokojna i ugodowa na zewnątrz, ale nie robiłabym awantury, bo 1) rozumiem, że wynikło to z nagłej konieczności 2) wiele bym zniosła gdybym miała dziewczynę, która miałaby ze mną mieszkać i to przy „błogosławieństwie” obu matek.

seat

Nie wiem co tak naprawdę Ci radzić, ale skoro sprawa dotarła już (a raczej dopiero

) do Twoich uszu powinnaś najpierw porozmawiać szczerze ze swoją dziewczyną.
Jest dla mnie dziwne, szczerze mówiąc, że mamy knują coś kompletnie za Waszymi plecami. To zbyt poważne i osobiste sprawy żeby stawiać kogoś przed faktem dokonanym, a poza tym z takiego stawiania pod ścianą, na mój gust, nic dobrego wyniknąć nie może.
Ja przeprowadziłabym rozmowę w cztery oczy z dziewczyną, przedstawiła jej swój punkt widzenia i spytała jak ona to widzi, czy naprawdę tego chce, bo może jest tak, że uległa presji i nie umiała przeciwstawić się narzuconej koncepcji. Jeśli okaże się, że i ona w gruncie rzeczy wcale nie jest tym pomysłem uszczęśliwiona wówczas Wasze mamy niewiele osiągną. Nie przymuszą Was przecież siłą do wspólnego zamieszkania.

Musisz się jednak liczyć z tym, że taka szczera rozmowa niekoniecznie będzie miła i może coś popsuć w Waszej relacji.

Erika

Porozmawiałyśmy sobie w osiem oczu i co się okazało: mamuśki sądziły, że to będzie taaakieee faaajneee i okażą nam w ten sposób swoje wsparcie. Moja dziewczyna, owszem, chciałaby, ale wie jaka jestem i nie naciska. Staram się wypośrodkować i ostatnio byłyśmy świadkami na ślubie jej kuzynki, bo nas o to poprosiła osobiście i odpowiednio wcześniej (brała wyłącznie cywilny), choć osobiście staram się wszelką celebrę obchodzić z możliwie jak najdalej.

seat

Rzeczywiście, na pewno jest to sposób okazania Wam wsparcia i akceptacji dla związku. Trochę niefortunny, ale jednak.

DJ

Moim zdaniem, choć może mało obiektywnym z wiadomych względów, liczy się chęć, gest. Nic by się nie stało gdybyś zamieszkała ze swoją dziewczyną. Zwłaszcza mając takie wsparcie.

Czarny

Jak sobie wyobrazasz zwiazek bez wspolnego zamieszkania? Jesli Twojej partnerce na tym zalezy, to moze byc ciezko. Moze ci nic nie powiedziec w imie bycia razem, ale gdzies tam w srodku moze ja to bolec, uwierac.

Wojtek50050

Wogóle sobie związku z partnerką nie wyobrażam ponieważ jestem gay

BogdanW

[quote="Erika"]Zagadnęłam ją dzisiaj o to i usłyszałam radosne: "jak to gdzie się podzieję? U Ciebie!" Zrobiło mi się słabo. Próbowałam udać brak reakcji. Później rozmawiałam z matką i okazało się, że ona wiedziała o tym od dawna i nawet knuły z teściową jak to będzie a mnie nie powiedziały, bo stwierdziły, że się zdenerwuję, jesli się dowiem zbyt szybko. Jakieś pomysły? Jak sobie poradzić z tym? Przyzwyczaić się? Zrobić awanturę? Uciec gdzie pieprz rośnie? ;-([/quote]

I jak,Eriko, to się skończyło ? Ciekawy jestem :-)
Nie ma nic lepszego ,jak całe mieszkanie mieć na wyłączność dla siebie i dla partnera! Nie wyobrażam sobie innego modelu życia pod jednym dachem!